BİR DOĞUM HİKAYESİ..

En başından yazmak gerek bu hikayeyi; 11 mayıs cuma günü hiçbirşeyden habersiz ama son olabileceğini de düşündüğüm doktor kontrolümüze gittik.önce nst girdim herşey normal gözüküyor ama benim kızımın daha gelmeye niyeti yok bu arada 40 haftaya girmiş bulunmaktayız.doktorumuz ben daha beklerim herşey normal gözüküyor ve normal doğum için şartlarda uygun desede nst sonrasında girdiğim ultrason hiç de öyle demiyordu..suyum azalmış ve kızım hala doğum kanalına girmemişti..zaten bir haftadır ben su sızdırıyordum bu nedenle tekrar vajınal muayene yaptı doktorum suyun miktarını kontrol etti ve gerçektende azalıyordu ..işte hemen oracıkta artık kararımızı vermiş ortak bir karar olup yarına yani 12.05.2012 cmt gününe karar kılmıştık..bu ani alınan karar sonrası eşim ve benim rengimiz artmış..iyi huylu hormonlar salgılıyorduk:)) sevinç ve şaşkınlık arasındas gidip gelen biz eve gidemedik,hemen bişeyler içmek için foruma gittik ve birbirimize bakmaktan başka bişey yapamaz olduk..çünkü çok değil saatler sonra biz artık üç kişi olacaktık..canımızın canı kızımız gelecek ve aile olacaktık..bu çok önemli kararı ve güzel haberi hemen ailelerimize verdik..onlarda bir o kadar heyecanlı ve sabırsız bekleyiş içindelerdi ki,bizimle birlikte bu güzel duyguları paylaşan bütün dostlarımızı aradık haber verdik..akşam oldu,gece oldu sabahlar bir türlü olmadı bize bu gece..uyuyamadık..tüm gece işte bu son gecemiz iki kişilik serüven bitiyor artık deyip eşimle yorumlar yaparken 2 saat bile olsa uyuduk..sabah güzel ılık bir duş ve evde tekrar son halim diyeceğim bir fotoğraf daha çekildim..saat 07 de yola çıktık annem,kardeşim,kayınvalidem ve kayınpederim ..07:20 kent hastahanesindeydik..giriş işlemleri,bu arada nurdan (kardeşim) durmadan bizi fotoğraflıyor,bende içimi saran o heyecanı ört bas eder gibi durmadan gülüyorum..ama çok keyifliydim bana ne olacağını sonrasında ne yaşayacağımı bilmeden her anın tadını çıkarmaya devam ediyordum..neyseki kalacağım odaya geldik..önceden hazırladığımız süslerimizi etrafa yaydık ve oda süslemelerine geçtik bile..annemler balon şişirirken balonun cııyyyk sesleri koridorları sabahın köründe ne kadar inlettiysede bizde okadar güldük:) evet tüm bunlar hazırlanırken benimde artık gitme vaktim gelmişti; saat 08 olmuştu ve ben o sevimli ve bir o kadarda büyük ameliyat elbisemi giymiş sedyeye uzanmıştım bile..işte o veda vakti :(  ; duygu dolu anların yaşanılacağı sinyali bu noktada başlıyor.gözyaşlarım düğümlendi öyle pek ağlayamadım giderken ameliyathaneye,sevgili eşim en büyük destekçim ellerimi sımsıkı sardı ve beni büyük bir cesaretle gönderdi..ve tabii sizlerin duaları..
 vee ameliyathanedeyim( bu arada ne çok isterdim doğumhanedeyim demeyi) epudural yapıldı..bu anı hiç hissetmiyosun çok rahat sonrasında hep sorularla belden aşağı inen hissizliğin tespiti..derken önümde bir örtü saat saat 09:10 benim gözlerim gitgide ağırlaşıyor ve artık belden aşağısını hissetmiyordum..garip bir his içimden hep dualar okuyor bir yandan kızımla kavuştuktan sonra ne yapacağımı düşünüyordum..bir yandan hemşireye kızımın o ilk an fotoğraflarını çekmesi için rica da bulunurken diğer yandan eşimin fotoğraf makinasını ameliyathaneye getirmesini bekliyordum ki bu pek mümkün olmadı:( ama doktorun telefonuyla bu işi hallettik en azından istediğim bir kaç kare fotoğrafı oldu kızımın:)
  ve saat 09:31 canlı ve gitgide yükselen bir ses ..kızımın ilk sesi ..duyduğum ve duyacağım unutamayacağım bir ses..harikaydı.agladım doyasıya ağladım.ama itiraf etmeliyim ne olduğunu hala anlayamadığın bir his..3 sn bile olsa kızımı havluya sarılı bir şekilde bana gösterdiler..koklamak çok isterdim ama maalesef o kadar vakitsizlik..gözleri cam gibi parlıyor ve öyle göz göze geldik kızımla..o an muhteşemdi işte!
  sonrasında kızımı sarmalayıp yukarıya odaya götürdüler ve ben hala masada tam 1 saat kaldım..hayatımda hiç bu kadar uzun geçmemişti saatler 24 saat gibi gelmişti bana o bir saat ..çok sıkıldım o an çok..neyseki az sonra geldi benim sedyem ve serumlarla yukarıya çıkmak için asansöre bindik..asansör açılır açılmaz ne göreyim..bütün sevdiklerim karşımda canım yol arkadaşım,kardeşim,annem,bahar,münevver,arzu,müge ve kuzuları ve en sevdiklerim işte..kimi fotoğraf çekiyor kimi kameraya çekiyor..ama tek ortak yaptığımız şey gözlerimizden süzülen yaşlar..hepimiz birbirimize bakıyoruz  çok teşekkür ederim yanımda olduğunuz için..
  ben odaya geldiğimde milda çoktan odadaydı ve sürekli ağlamış babası konuşmuş onunla ..gelirgelmez canım nurdan kendimi iyi hissetmemi sağlayan rujumu sürdü,saçlarıma çekidüzen derken ..iyi görünüyordum..suratımın şiş olmasının dışında tabi..yüzüm,ellerim,ayaklarım çok şişmişti..epuduralden dolayı tabi bu şişkinlik..5 saat sonra indiler ..apartopar emzirmeye başladık..çok şükür ki sütüm hemen geldi bubun için çok şanslıydım..fakat göğüs ucu slikonlarıyla hallettik bu işi..damakları henüz buna hazır değildi ve zorlanmasın diye bu uçları kullandık..
 işte tarif bile edilemeyen bu duyguyu tatmıştım artık..3 kişilik bir aile olmuştuk..artık bundan sonrasıydı hayatımızın geri kalanı yani yeni hayat..allahıma çok şükür ki hiç bir aksilik yaşanmadan atlattık bu heyecanı..bu arada ben henüz yeni anneyken o sıralarda daha birbirimizi bile görmediğimiz sadece blog tutarken tanıştığımız;  beyzagülle yaşamak blogu sahibesi çok değerli arkadaşım filizin sesini duymak bana güç verdi bir o kadar şaşırdım ve duygulandım..yine sevgili merve o da bal yanağın annesi..blogtaki arkadaşlar bilir onun sesinide duydum öyle mutlu oldum ki anlatamam..öyle içten ve samimilerdi ki..sanki biz uzun zamandır arkadaşız..size gerçekten çok teşekkür ediyorum kızlar..:) ve tabi burdan bana dualarını esirgemeyen ben giderken iyi dileklerini bir bir yazan arkadaşlarıma da çok teşekkür ediyorum..inanın bana güç verdiniz..kocaman öpüyorum tekrar..
 İşte benim hikayem..sonrası yani 2.bölümü bir diğer yazımda
                                      sevgiyle kalın..